Miałem tylko 9 lat. Uwielbiałem Freddy'ego, miałem wszelakie gadżety i opakowania po pizzach. Codziennie wieczorem udawałem się do Freddy Fazbear's Pizza, padałem na kolana przed Freddym i modliłem się do niego, dziękując za to, co dzisiaj zjadłem.
– "Freddy jest miłością" - mówiłem - "Freddy jest życiem".
Usłyszał to ochroniarz i nazwał mnie zjebem. Wiedziałem, że zazdrościł mi mojego oddania Freddy'emu. Nazwałem go lewakiem, za co on zepchnął mnie ze sceny i kazał iść do stolika na drugim końcu sali.
Płakałem, bolało mnie całe ciało po upadku. Siedziałem na krzesełku i było mi zimno. Poczułem wszechogarniajace mnie ciepło. Coś mnie dotknęło. To był Freddy Fazbear. Byłem taki szczęśliwy. Szepnął mi do ucha: "To mój lokal". Złapał mnie swoimi mocarnymi, robotycznymi łapami i powalił na podłogę tak, że stałem teraz na czworaka. Byłem gotowy. Rozpostarłem swoje pośladki dla Freddy'ego.
Spenetrował moją grotę nestle. Bolało, ale robiłem to dla Freddy'ego. Czuję jak rozrywa mi dupsko, a oczy zachodzą łzami. Stawiam się naprzeciw jego sile. Chcę zaspokajać Freddy'ego. Ryknął w swój mikrofon na cały lokal, zapełniając całe moje jelito grube swoją miłością.
Ochroniarz podchodzi do stolika. Freddy patrzy mu prosto w oczy i rzekł: "Pamiętaj o uśmiechu, jesteś twarzą Freddy Fazbear's Pizza!". Freddy wyszedł na zaplecze, zostawiając za sobą woń pizzy z pieczarkoami.
